Dag 14: terug

Terug in Amsterdam. We nemen in de ochtenduurtjes nog een koffie voordat we de trein nemen naar Rotterdam...

Voor foto zie: dag 14: terug

Een terugblik:
In kleine lettertjes lees ik in mijn mailbox bij het hotel wat ik als eerste hebt geboekt 'in sommige hotels kan gevraagd worden naar een bewijs dat je getrouwd bent'. Ik denk terug aan de eerdere landen die ik heb bezocht, zoals Egypte en Indonesië, in het bijzonder Java, waar ik zie en voel dat mensen naar mijn hand kijken om te zien of ik een ring draag.

Als Aziatische westerling is het toch een ander verhaal als je samen met je blanke (en toch Indische) vriend Oosterse/Aziatische landen bezoekt. Om 'blikken' en vragen zoveel mogelijk te voorkomen, stel ik voor om ringen te dragen 'alsof'. Op de eerste avond hebben we een diner met onze Vietnamese vrienden. Natuurlijk wordt onze ringen opgemerkt en ik vertel het verhaal hierachter. Ze laten weten dat hotels hier inderdaad vroeger naar vroegen, maar dat dit tegenwoordig niet meer zo is. Toch bleven we de ringen dragen. Gedurende onze reis werd meerdere malen gevraagd of we getrouwd zijn en kinderen hebben. Er werd zelfs voor ons een aantal keer gehoopt dat we kinderen zullen krijgen :).
Het voelt raar om over iets te liegen. Op het moment dat er gevraagd werd of Joris dan ook speciale liedjes had gemaakt met onze namen erin om op onze bruiloft te zingen, moest ik erg lachen en stelde haar allerlei vragen, totdat er zich vrij snel een 'save by the bell' situatie voordeed.

Eenmaal thuis besef ik me dat ik dit niet meer zo wil doen, dit past totaal niet bij me. Gewoon uitleggen hoe 'onze cultuur' (nu eenmaal) is, wekt misschien van alles op, maar voelt wel zuiver. Het dragen van ringen kan wel blijven om 'blikken' te verminderen en nou ja voor de vele mooie vrouwen die anders te veel aandacht geven aan je vriend die ze leuk vinden ;).

Ik had gelezen dat er veel criminaliteit is en dat je alert moest zijn. Onze ervaring is dat de mensen vriendelijk zijn aangezien velen het leuk vinden om Engels te leren praten, zo vertelde eerder ook een reisleidster in het vliegtuig. En dat gebeurde ook herhaaldelijk. Ook lopen of rijden mensen dichtbij, niet omdat ze een tas van je willen pakken ofzo, maar omdat er weinig plek is en ze er gewoonweg langs moeten. Verder werd er zo nu en dan op straat aan je gevraagd om iets te kopen, maar dat was echt niet meer dan ik gewend was in Egypte of Indonesië (of was ik het al gewend? )

De eerste dag hadden we een tas (met als aandenken uit Seville) verloren met van alles er in en 1.000.000 Vietnamese Dong omgerekend in 40 euro. Waarschijnlijk in een taxi verloren en ondanks belletjes door onze Vietnamese vrienden naar de taxicentrale, dachten we de tas niet meer terug te krijgen. Nu 2 weken later ontvangt Joris opeens een mail of hij zijn tas heeft verloren in de taxi, met de mededeling dat alles er nog in zit. Joris regelt dat onze Vietnamese vrienden de tas krijgen, zodat deze opgestuurd kan worden en Joris liet de mailer weten dat hij het geld wat erin zit mag houden als bedankje en wat denk je? De tas wordt met alle inhoud en geld ingeleverd. Niets is weg! De praktijk is toch anders dan wat ik heb gelezen.

Vietnam, een land met vriendelijke hartelijke mensen, mooie herinneringen en ontmoetingen.

De zon schijnt warm en we reizen mee in ervaringen om te doorvoelen, we laten los en krijgen een andere opvatting; een nieuwe bewustwording.

* alles is goed te doen op de Bonnefooi

* met Expedia en Tripadvisor kom je heel ver

* een Creditcard is nodig :)